Evlerin büyük bölümü kerpiçten olan Diyarbakır'a 45 kilometre uzaktaki Karaçimen Köyü'nden iki doçent, üç uzman doktor, 10 pratisyen doktor, iki veteriner hekim, iki hemşire, 12 öğretmen çıktı.
Bugün göç nedeniyle nüfusu 50’ye düşen Karaçimen’de, eğitim çağındaki tüm çocuklar başka yerlerde okuyor. Karaçimen köyü, okuma oranı ve yetiştirdiği insanlarla ‘doktorlar köyü’ olarak anılıyor. Çiftçilikle geçimini sağlayan köylüler, Güneydoğu’nun bazı bölgelerinde kız çocuklarını hâlâ okula göndermezken, çocuklarını kız-erkek ayrımı yapmadan eğitim almaları için varını yoğunu ortaya koyuyor.
Köyde öğrencilerin bir kısmı eğitimlerini sürdürmek için Diyarbakır merkezine giderken, bir kısmı ise taşımalı yöntemle çevredeki köylere gittiği için köydeki okul öğrenci yetersizliği nedeniyle yıllardır kapalı bulunuyor.
Türkçeyi okula başladıklarında öğrenen çocuklarının ailelerinin verdiği desteğiyle bugüne kadar köyden iki doçent, üç uzman doktor, 10 asistan doktor, iki veteriner hekim, iki hemşire, 12 öğretmen çıkarken hâlâ köyün eğitim çağındaki tüm çocukları, ilköğretim, lise ve üniversitelerde eğitimlerini sürdürüyor.
İzmir’deki Ege Üniversitesi Nüroloji Ana Bilim Dalı öğretim üyesi Doç.Dr. Fikret Bademkıran, yıllar önce kerpiç bir evde doğup büyüdüğü köyünden okumak için ayrılan gençlerin ilkiydi. Şimdi doğduğu kerpiç eve başarılı bir bilim adamı olarak ziyarete geldi. Doç.Dr. Fikret Bademkıran, kendisinden sonra iki kardeşinin doktor, iki kardeşinin veteriner hekim, sekiz yeğeninin de doktor olduğunu söyledi. Köyde altı çocuğundan ikisinin doktor, ikisinin hemşire olduğunu söyleyen İhsan Samancı, iki çocuğunun ise halen üniversitelerine devam ettiğini anlatıyor.
RADİKAL
Kayıtlar
0 yorum:
Yorum Gönder